We zijn gearriveerd!

Vanwege de enorme lappen tekst is de update opgedeeld in hoofdstukken, waardoor men eventueel naar keuze selectief kan lezen.

Katten in Buenos Aires
Over Buenos Aires was Pieter nog 1 belangrijk ding vergeten te melden, namelijk dat we op vrijdag al naar een botanische tuin zijn geweest (gewoon een park in de stad), waar een enorme kattendichtheid was. Op een gegeven moment kwamen we op een verzamel/voederplaats waar er zijn 50 bij elkaar zaten. Een paar kwamen nieuwsgierig naar ons toe en vonden het niet eens erg dat wij geen eten hadden meegebracht en zo kwam een deel van de katten community ons even opzoeken en kopjes geven. Een brutale kat kwam als (een) tijger aangelopen en ging meteen daarna spinnend op mijn schoot liggend, waardoor ik meteen eraan dacht deze te verschepen voor mijn ouders (die zoeken een exacte look-a-like als opvolger van onze vorige katten en deze kwam qua karakter erg dichtbij). Dit was natuurlijk mijn hoogtepuntje van de week ;).

Tocht naar Tonga
De vlucht van Buenos Aires naar Sydney was lang, maar gelukkig hadden we wat mooie films om te zien (Gran Torino is een aanrader!). Na een dubieuze vertraging bij vertrek kwamen we om half negen ‘s avonds in Sydney aan (na vertrek om 14u ‘s middags de vorige dag terwijlde vlucht maar 14 uur duurde). We hadden online al een hostel geboekt in het centrum van Sydney dus konden we vanuit het vliegveld met de trein naar ons hostel. Het was wel even vreemd om weer in een eerste wereld land rond te lopen, we vonden het behoorlijk op Nederland lijken, vooral de treinen. Terwijl we met onze backpacks op straat liepen van het station naar het hostel dacht ik bij mezelf dat het toch heerlijk is om ‘s nachts door zo’n veilige omgeving te lopen toen dertig meter voor ons een jongen van zijn mobiel beroofd werd… We zijn maar snel doorgelopen naar het hostel :). Door het enorme tijdverschil en de lange dag was het erg tempting om lekker het bed in te duiken, helemaal omdat onze maag- darmprobleempjes nog steeds speelden. Toch besloten we de 20-30 minuten naar de harbour te lopen om de harbour bridge en opera house even snel te spotten. Het was een barre tocht, maar we waren wel blij dat we het gedaan hebben, was erg indrukwekkend om te zien. Het laatste stuk naar het hotel hebben we zo ongeveer moeten rennen omdat we zo nodig naar de wc moesten.
De volgende ochtend vlogen we in alle vroegte alweer naar Auckland toe, waar we een hostel hadden geboekt vlakbij het vliegveld. Omdat we toen nog een uur bustijd van de stad afzaten, hebben we de rest van de dag niks gedaan en een paar honderd meter verderop wat gegeten en wat essentiele boodschapjes gedaan (Listerine voor Pieter en een grote pot Nutella voor mij). De volgende ochtend moesten we om 6.45 vliegen en meldden we ons twee uur voor tijd op het vliegveld. De vliegtuigmaatschappij vroeg bij inchecken hoe lang we bleven en de 5 maanden bleek niet in goede aarde te vallen. Ik had geen terugvlucht en Pieter had een terugvlucht in augustus terwijl we een visa on arrival zouden krijgen van een maand (wel maximal verlengbaar tot 5 maanden). Dus de maatschappij wijgerde om ons te laten vertrekken (Ondanks onze uitgebreide itenary van Auckland-Jakarta en verder). We hebben een paar maanden geleden al contact opgenomen met de visumdienst van Tonga, maar kregen moeizaam reply en na veel proberen dachten we dat hun relaxte houding ook wel betekende dat we het land in zouden komen. Het kwam erop neer dat ze wilden dat ik een terug ticket kocht voor binnen een maand en dat Pieter zijn ticket naar binnen een maand zou verzetten, dan konden we de data achteraf wel weer wijzigen... Dit moest dan allemaal binnen een uur om tot de vlucht toegelaten te worden. Dit is gelukt en zo gingen we dan slecht gehumeurd en wat data omzet centjes armer, op weg naar Tonga.
Aankomst op Tongatapu, Tonga
Vanuit de lucht zag het hoofdeiland er mooi uit met als hoogtepunt natuurlijkde schitterend gekleurde zee en een lagoon, helaas wel totaal bezet door agricultuur waardoor er geen bosstukje meer over is. Daar aangekomen zijn we in een shuttle van een hostel gestapt en bij dat hostel een kamer geregeld, lekker ruim, mooie tuin. We zijn meteen naar het stadje gegaan om alle administratieve zaakjes te regelen. Bij de immigratiedienst bleek dat we ons visum maar het beste kunnen verlengen op Vava’u, maar je kunt natuurlijk niet verlengen als je terugticket zegt dat dat niet nodig is. Dus ging Pieter op naar zijn luchtvaartmaatschappij om de terugvlucht weer terug te zetten naar de oorspronkelijke datum die net die ochtend was omgezet, daar waren ze verbaasd dat hij voor de wijziging had moeten betalen (maar ze wisten niet dat we heen waren gekomen met de andere maatschappij) en daardoor werd de datum gratis teruggezet. Ook hebben we meteen vliegtickets naar Vava’u geregeld, het eiland waar we gaan verblijven. Het was eerst het idee om dit met de boot te doen, maar zoals sommigen misschien wel hebben meegekregen is een van de boten gezonken. Van de andere maatschappij is de boot kapot, waardoor er geen boten meer varen. We hebben verder het stadje wat verkend en Tonga maakte heel veel goed van de stress van de ochtend omdat de mensen ongelovelijk vriendelijk en relaxt zijn en het leven hier echt heel kleinschalig is.

De volgende dag hebben we fietsen gehuurd en zijn we gaan fietsen naar blowholes. Na een niet bedoelde detour kwamen we na zo’n twee uurtjes fietsen aan, het eiland bleek toch groter dan we dachten. Onderweg werd er erg veel gegroet , vooral door schoolkinderen, en fietsten we ook nog langs het huis van de koning (Tonga is een absolute monarchie, er is wel een parlement maar die hebben geen feitelijke macht). De blowholes zijn grotjes in de rotsen, die door de golven ontstaan zijn. Als er water in de blowholes stroomt, ontsnapt hierdoor opeens de lucht, waardoor er water omhoog spuit uit de grot. We moesten soms even wachten voor een wave van mooie golven, waarbijde blowholes het water dan wel vijftien meter hoog spoten, erg indrukwekkend.
Zaterdag was alweer de dag dat we vertrokken en moesten we ‘s ochtends onze paden scheiden, doordat Pieter de sleutel per ongeluk in de vuilnisbak had gegooid en hem niet meer kon vinden (maar zoals je al verwacht, wel heeft teruggevonden). Na het terugvinden wilde Pieter ook nog graag naar het stadje voor ontbijt en kreeg hij een lift voor 5 roepie’s aangeboden van de eigenaar van het hostel. De eigenaar had vertelde Pieter echter over zijn computerproblemen (foto’s die opgestuurd moesten worden per mail) en toen mocht Pieter zijn lift ook wel betalen door daar even naar te kijken. Met klaarblijkelijk toverwerk volgens hen heeft hij dat opgelost, want na een uurtje werken heeft hij niet alleen een gratis taxirit geregeld maar werd de eindafrekening ook met eenderde verminderd. Geen uurloon zoals bij Accenture, maar toch 50% meer dan ik bij de thuiszorg verdien! Op weg naar het vliegveld vertelde de chauffeur dat hij die ochtend een dood varken op de weg had gevonden. Ondanks dat het varken van iemand was, heeft hij het varken met vereende krachten de auto in getild om hem dezelfde avond nog in stukken te hakken voor op de barbeque. Dit zal wel onderdeel zijn van de Tonganese ‘leen’ cultuur. Onderweg naar het vliegveldvroeg de chaufeur zich ook ineens af of onze vlucht wel zou vertrekken omdat, zo hoorden wij op dat moment, de vlucht de afgelopen twee dagen was gecanceld omdat het vliegtuig kapot was. Op het vliegveld bleek gelukkig al snel dat de vlucht gewoon zou vertrekken met een ander vliegtuig (iets groter dan normaal, met 50 zitplaatsen).

Vava’u
Onderweg hadden we mooi uitzicht over de vele eilanden die deel uitmaken van Tonga, met mooie stranden en riffen (zie filmpje). Ook konden we Vava’u mooi zien liggen, het werd al snel duidelijk dat Vava’u veel minder ontwikkeld is dan het hoofdeiland, er is vrijwel geen agricultuur en nog veel stukken bos. Op het vliegveld besloten we om niet op het (te hoge) aanbod van de enige taxichauffeur in te gaan en om gewoon eens hulpeloos om ons heen te kijken, waarop prompt iemand aan ons vroeg of we een lift nodig hadden naar Neiafu. Eenmaal aangekomen kregen we onze eerste kennismaking met de enorme hitte hier op het eiland omdat we met tassen op de rug het hele dorp door moesten lopen op zoek naar accomodatie (de eerste keus zat vol en de tweede keus was dicht). Later leerden we dat het warm is (35-40 graden), maar dat het vooral de hoge luchtvochtigheid is die het onaangenaam maakt (99%). Gelukkig wordt het vanaf nu kouder, en in de winter is het maar 25 graden. We kijken er reikhalzend naar uit! De derde keus had wel ruimte in een rieten hutje met een slechte prijs kwaliteit verhouding, maar voldeed wel voor de eerste twee nachten. Die avond werden we in een bar aan het water direct aangesproken door een westerling die daar woonde. Na wat geouwehoerd te hebben bleek hij ineens de manager te zijn van de enige luchtvaartmaatschappij die Vava’u aandoet en waarmee wij aangekomen waren. Hij vertelde dat we stinkend geluk hadden gehad om hier te zijn omdat ze net die ochtend een ander vliegtuig hadden over laten vliegen uit Nieuw Zeeland om de kapotte te vervangen. Drie dagen daarvoor was namelijk een van de twee motoren van het normale vliegtuig in de lucht uitgevallen en hadden ze een noodlanding moeten maken op het vliegveld waar ze vandaan kwamen! Alles was goedgegaan en hij verzekerde ons dat dit is waar piloten tot in den treure op oefenen. Toen hij hoorde wat ik voor werk doe vroeg ie meteen of ik nog even kon kijken naar het mailprobleem van de maatschappij :).

Zondagsrust
De volgende ochtend kwamen we er achter hoe rustig het is op zondag (niet gek: werken op zondag is bij wet verboden). Zelfs de café’s aan de waterkant waren allen gesloten, maar gelukkig bood iemand aan om op zijn boot te gaan ontbijten. De eerste ochtend in Vava’u zaten we dus direct al in stijl op iemands boot te ontbijten. Die middag zijn we op zoek gegaan naar het dichtstbijzijnde strand maar dat viel een beetje tegen omdat er in de nabije omgeving namelijk geen strand is. Dit was, vooral voor Miriam, een grote schok. Gelukkig kregen we wel een aardig beeld van de schoonheid van Vava’u. Het is een archipel waarvan het grootste eiland zo’n 25 kilometer in doorsnede is, met 65 eilanden daaromheen. Veel eilanden zijn met elkaar verbonden door landbruggen. Op de archipel liggen verschillende kleine dorpjes waaronder Neiafu die allemaal erg kleinschalig zijn. Groente kopen doe je op het kleine marktje, vis kopen doe je aan de waterkant en brood koop je in verschillende kleine supermarktjes. Varkens en valse troepen honden kon je overal op het eiland tegen. Neiafu ligt aan een helderblauwe baai omringt door heuvels (heel Vava’u is heuvelachtig). In de baai liggen veel zeilschepen van mensen die de wereld over aan het zeilen zijn en schuilen voor het slechte weer op de pacific in deze tijd van het jaar. Aan de waterkant zitten een aantal cafétjes en restaurantjes die vrijwel allemaal worden gerund door westerlingen, er is dan ook een behoorlijke community van westerlingen op het eiland die hier permanent wonen. Er is ook een categorie mensen die de wereld bezeilden maar hier in hun bootje zijn blijven hangen omdat het hier zo relaxt is. Na de wandeling zijn we gaan eten in een restaurant waar we direct aan tafel werden uitgenodigd door een stel studentikoze veertigers die lekker aan het zuipen waren. Het bleek de “verjaardagsweek” van een van hen te zijn en we werden meteen uitgenodigd voor zijn echte verjaardag de volgende dag. Ze zijn allen woonachtig in een zeilboot en een van hen ligt hier al 8 jaar voor anker :).

Begin van de eerste week
De volgende ochtend is Miriam naar het ziekenhuis vertrokken en ben ik op zoek gegaan naar een ander hostel waar ik vervolgens de tassen naar toe gesleept heb. Later in de week hebben we een tweetal fietsen gekocht, zodat we het eiland een beetje kunnen verkennen en niet altijd afhankelijk zijn van taxi’s. Ook hebben we tegen het einde van de week een bezichtiging gehad voor wat appartementen zodat we ons eigen plekje hebben en ook nog wat geld besparen op de “backpackers” hostels die evenveel kosten als de dormitory in het Hilton. Uiteindelijk hebben we een mooi appartementje net buiten het dorp gevonden met een woonkamer met open keukentje, twee slaapkamers (ja, we kunnen onze gasten in stijl ontvangen), en een badkamertje. Vanuit de woonkamer hebben we uitzicht op de baai. Toegang tot de zee schijnt te kunnen via de tuin van de buurman, maar dat moet nog even geregeld worden. Tegen het einde van de middag zijn we nog even naar de verjaardig van Jacob gegaan die ergens op een vlot midden op het water gehouden bleek te worden. Op de verjaardag kwamen we zo ongeveer de hele westerlingen community van het eiland tegen dus dat was een goede gelegenheid om iedereen te leren kennen. De rest van de week hebben we een begin gemaakt met ons normale leven hier op het eiland:

Pieter’s verrichtingen
Tot nu toe ziet mijn dagindeling er ongeveer zo uit: wakker worden, naar de markt om groente en vis te kopen, ontbijten, internetten en wat drinken in een café aan het water met gratis wifi en als er champions league is dan pik ik die ook nog even mee, andere boodschappen doen, het eiland een beetje verkennen, avondeten maken, bier drinken in een kroeg met Miriam en de andere co-schappers/studentikoze veertigers. Prima dagbesteding en ik kan alvast oefenen op het huisvaderschap zodra Miriam mijn salaris marginaal heeft gemaakt ;). Zo heb ik al geleerd om vis te fileren en we hebben al een keer kreeft op het menu gehad. Het mooie van de vis en kreeft hier is dat het goedkoop is en kakelvers (euro 2,80 resp. euro 4 per kilo). Met het koken moeten we behoorlijk creatief aan de slag omdat ze hier het begrip “knorr wereldmaaltijden” niet blijken te kennen. We hebben dus allerlei kruiden ingeslagen en zijn echt aan het kokkerellen wat verrassend goed lukt.
Het enige wat ik nog moet zien te regelen is het duiken, tot nu toe is dat nog niet zo van de grond gekomen maar ik ben er ook nog niet zo hard mee bezig geweest. Komt als het goed is deze week wel.

Het ziekenhuis en Miriam’s verrichtingen
Het ziekenhuis op Vava’u heeft 60 bedden en is een stuk primitiever dan ik had gedacht. De levensverwachting van de mensen is namelijk redelijk hoog (73 jaar), ondanks het grootste obesitasprobleem ter wereld. Ik dacht dat daar dan wel een goede gezondheidszorg tegenover zou staan. Het ziekenhuis lijkt een beetje op een mini KCMC, overdekte wandelgangen om tuintjes heen. De faciliteiten zijn iets minder, alhoewel de antibiotic voorraad precies hetzelfde lijkt te zijn (veel, maar weinig soorten :)). (Waarschuwing voor medische stuk) Ik was wel blij dat ik mijn eigen kuurtje antibiotic heb meegenomen voor eventuele UWi, omdat ze hier geen nitrofurantione, trimetoprim, augmentin en ciprofloxacine kennen. Qua bloedonderzoek kan er alleen bloedbeeld en nier- en leverfunctie worden gedaan en natuurlijk glucose. Er is een rontgenapparaat en een echo en bij hoofdpijnklachten schijnt een rontgenfoto nut te hebben (om een schedelbreuk uit te sluiten, kan iemand nog wat verzinnen?). Voor een CT en MRI moet je naar Nieuw Zeeland (twee en een half uur vliegen). Verder is er alleen spinale anesthesie mogelijk, voor bijvoorbeeld sectio’s en liesbreuken, maar een appendectomie wordt in spoedgevallen ook gedaan. De defribbilator schijnt het niet te doen en een ECG apparaat is ook niet voorhanden.
Er zijn inmiddels veel studenten gearriveerd en er worden weinig standaard uren gemaakt, waardoor ik vandaag voor mijn eerste gesprek naar de doctor in charge ben gegaan. Ik heb mijn telefoonnummer achtergelaten en erbij gezegd dat ik voor spoedgevallen en bevallingen altijd te bereiken ben en ben erachter gekomen dat er 's avonds in de dienst nog 2 uur lang een gewone OPD wordt gedraaid. Dat ga ik vanavond dus even uitvogelen en ik hoop door mijn doelen besproken te hebben dat ze me nu gaan zien als een student die iets wil doen en me er in gaan betrekken. (De meeste studenten willen graag alleen maar op het strand liggen, omdat dit 3 weken in het midden van hun co-schappen in eigen land zijn).

Taal
De taal is moeilijk en er zitten veel klinkers is, en elke klinker kan op drie manieren worden uitgesproken. Vandaag hebben we onze eerste les gehad en zijn erachter gekomen dat het vandaag fitu 'epeleli is, 7 april, de dag waarop Arjen jarig is :)

Pasen
Met pasen hebben Pieter en ik ons uitgeleefd op de fiets en zijn erachter gekomen dat er weliswaar weinig echte hoogte bestaat op het eiland, maar er geen vlak stuk bestaat, erg moeilijk zonder versnelling, en met een hoge luchtvochtigheid en intense zon. De tweede dag beseften we dat we dat beter niet 5 uur lang kunnen doen en zijn we alleen naar het strand op en neer geweest, heerlijk in de regen. Maandag waren we op het strand getuige van een doping, interessant om te zien. Ook wilde ik naar een ander eilandje zwemmen, over een dun kanaal van 80 meter diep, maar ik werd teruggefloten door de mensen van het resort. Een paar jaar geleden zou daar namelijk iemand zijn gebeten door een tijgerhaai. Doordat ik wat enorme kwallen tegenkwam en de vrouw met Pieter zag keren, maakte ik daarvoor eigenlijk zelf als rechtsomkeerd!

De volgende meer update over Pieter vorderingen met duikarrangementen, mijn ervaringen in het ziekenhuis en gaan we ook een stukje quoten uit een boekje over de Tongaanse cultuur. Tschuss!

PS. Rins dat verhaal lijkt me erg sterk, maar ik zal bij een palangi (mzungu) die hier lang zit eens informeren..

Toevoeging 1: Pieter en ik doen het koken samen hoor, hij is alleen wel de enige echte visfileerder.

Toevoeging 2: We hebben beide een Tonganees nummer, waarop we zelfs smsjes kunnen ontvangen en versturen.
Pieter: (676) 8761673
Miriam: (676) 8768433