Somewhere over the rainbow

Indonesie

Na ons asynchroon vertrek uit Tonga kwam ik als eerste aan in Jakarta na een kort verblijf ik de brown kiwi te Auckland. Vanuit het vliegveld te Jakarta ben ik direct in een door2door busje gestapt dat mij naar de Knot residentie te Bandung bracht op uitnodiging van Lennart en Rajes die daar wonen met hun dochter Maura, de moeder van Rajes, hun nanny en de huishoudelijke hulp. Later kwam Laura ook aan uit Bali en na een gezellige paar dagen bij Lennart thuis en een bezoekje aan Adit (die ik nog kende van mijn afstudeerproject bij Norma) hebben Laura en ik een paar dagen later onze ouders en Frank en Ilse opgehaald van het vliegveld in Jakarta om ze direct door te transporteren met de trein naar Bandung. Die avond hebben we met de hele familie bij Lennart gegeten wat erg gezellig was en daarna is iedereen als een blok in slaap gevallen in onze reuzensuite met ruimte voor zes personen. De volgende dag hebben we met het hele gevolg Bandung bekeken met behulp van de zogenaamde Angkot. Dit zijn minibusjes met twee bankjes in de lengte van de auto die een bepaalde route rijden en waar iedereen ieder moment in en uit kan stappen. Rajes had me van te voren gewaarschuwd dat ik mijn ouders absoluut niet in de angkot mee kon nemen maar bij aankomst bleek iedereen erg enthousiast al keken de andere passagiers soms wel vreemd op van het bonte gezelschap. Die avond werd Frank direct door god gestraft voor zijn opschepperijen over het eten van scherp eten (Sju, jij weet waar ik het over heb ;)). Voor de daaropvolgende dagen hadden we een busje met chauffeur gehuurd om ons in 10 dagen van Bandung naar Bali te rijden. De bus bleek behoorlijk ruim te zijn en we hadden zelfs televisie aan boord. In een race tegen de klok hebben we achtereenvolgens de Perahu vulkaan, de jungle van Pangandaran, de Borobudur, het kraton van Yogja, Prambanan, de binnenstad van Solo, de Bromo vulkaan, het oosten van Java en de overtocht naar Bali overwonnen en tegelijkertijd hebben we ook de chauffeur weten te temmen. Pangandaran is een strandlocatie op Java, waar je ook kunt hiken in de jungle wat we dus met de hele familie gedaan hebben. Het was een mooie tocht met allerlei wild leven en glibberige paadjes en ter aflsuiting een waterval die uitkomt in de indische oceaan. Iedereen haalde opgelucht adem toen iedereen weer veilig in het hotel was :). In Yogja heb ik vroeg in de morgen Miriam van het vliegveld opgehaald met de chauffeur, en vervolgens zijn we met zijn allen op zoek gegaan naar het kraton waar we onder andere de bruine washandjes van de sultan hebben gefotografeerd. Halverwege de vakantie zijn we de bromo vulkaan gaan bekijken met een overnachting aan de rand van de krater in hollandse winter temperaturen, gelukkig hadden we de mutsen uit Bolivia nog! De ochtend van de trip van solo naar bromo vroeg de chauffeur me voor de zekerheid of ik wel wist dat de bus absoluut niet geschikt was voor het beklimmen van vulkanen en dat je daar toch zeker een 4x4 voor nodig had, omdat ik er al eerder was geweest wist ik dat hij zeker bij de accommodatie zou kunnen komen met de bus dus hebben we hem al tegensputterend gedwongen de berg op te rijden. Nadat ik de jeep geregeld had waarmee we de volgende ochtend naar het uitkijk punt gebracht zouden worden, werd ik aangesproken door een reisleidster die dacht dat ik haar collega reisleider was :). Uiteindelijk kwamen we uit op Bali waar we (nadat we Laura hadden uitgezwaaid en na wat lobbywerk om iedereen over te halen uit Sanur weg te gaan) een paar dagen lekker op het strand hebben gezeten gecombineerd met brommertochtjes, snorkelen en nog een duik op het liberty wrak. Uiteindelijk hebben we afgesloten met een paar dagen Ubud waar we in een leuk hostel zaten naast een rijstveld maar toch midden in de stad. Hoogtepunten in Ubud waren de massage die we met de hele familie behalve mijn vader hebben genoten (geen happy ending…), het brommeren in omgeving Ubud, het apenbos en natuurlijk de schitterende dansvoorstelling die zoals altijd met schitterende dansvoorstellingen veel te langdradig was. Na een paar dagen ubud hebben we afscheid genomen van de familie en zijn we naar Surabaya gevlogen in het oosten van Java om een bezoekje te brengen aan Ratri, Ali en hun dochter Muthia in Malang. Ratri was in 2004 mijn begeleidster tijdens mijn stage en het was erg gezellig om ze weer eens te zien. Helaas konden we niet langer blijven dan een avond en een ochtend omdat we er achter waren gekomen dat mijn visum niet verlengbaar was en we dus binnen een paar dagen het land uit zouden moeten vliegen. Kort maar krachtig dus. Vanuit Malang zijn we in 18 uur met de trein naar Bandung geboemeld vanwaar onze vlucht naar KL zou vertrekken op de dag dat mijn visum af liep. De laatste dagen hebben we weer van de gastvrijheid van de familie Knot geprofiteerd, waar Rajes bezig was met de laatste loodjes van haar zwangerschap (inmiddels bevallen van Emily) en we nog net op tijd waren voor de 1ste verjaardag van Maura. Het was leuk om de vooruitgang te zien in de loop en praat skills van Maura ten opzichte van het bezoek drie weken eerder. Uiteindelijk zijn we na een paar dagen vertrokken naar Maleisie met het idée om direct door te vliegen naar Sumatra op een nieuw visum.

Afscheid Tonga

Voordat Pieter vertrok moesten we natuurlijk nog goed afscheid nemen van Tonga. We hebben het laatste weekend gezeild met Olli en Daniel (een vriend van Olli die langs kwam), de beste manier om van de natuur van Vava’u te genieten. Direct uit de haven vingen we de eerste vis, waarna er nog 2 volgden, een goede vangst. De mannen moesten de vissen om de beurt tot een vredig einde brengen en fileren, wat bij Olli niet geheel vlekkeloos ging en hij zulke kotsneigingen kreeg dat ik uiteindelijk het fileren maar op me heb genomen. We hebben mooi gezeild, een dag veel wind en een dag heel weinig wind gehad en de laatste dag nog een walvis gezien. De dag voor vertrek kwamen we terug en hebben we ‘s avonds nog een afscheiddinertje gehouden en in Tonga hoort daar een mooi (eigenlijk meerdere/1 per 4 personen) varkentje bij. Huli (zij runt de Mermaid) had geregeld dat er eten werd gekookt met ingredienten die wij alvast hadden ingekocht en zij zou het varkentje regelen. Pieter werd nog even in het water gegooid (tegenspartelen heeft geen zin als twee Tongaanse jongemannen het doen) en we konden vertrekken.
Ik vond het heel jammer om weer te gaan, we hadden daar eigenlijk wel een prefect leventje. Ik ging ‘s ochtends en dan ‘s middags of ‘s avonds naar het ziekenhuis, Pieter elke dag wel weg met het duiken en tussendoor zaten we in een schattig minidorpje waar je op elk moment van de dag wel een bekende tegenkomt. Ik reed na de ochtendsessie wel eens naar Dive Vava’u toe om daar Pieter op te wachten in de haven en dan konden we even langs de Chinees gaan, of een visburger halen op de markt. Of ‘s middags of ‘s avonds even langs de Mermaid naar huis met een uiterst grote kans dat ik onderweg of in de Mermaid wel iemand trof. Ideaal (He, Djoel, besef me net dat jij altijd zo leeft :))
In Tongatapu was het gelijk een stuk kouder, begin het te regenen en het stadje was saai en sfeerloos. Na een paar dagen zijn Pieter en ik voor het laatste weekend naar bossig Eua gegaan, een eiland vlakbij Tongatapu. Dit is 3 uur met de boot en 8 minuten (!) met het vliegtuig. Op Eua hebben we in de regen een moie boswandeling gemaakten zijn we na anderhalve dag met het vliegtuig teruggegaan. Dit scheelde ons een wekkeralarm om 3 uur ‘s nachts, braakneigingen en kostte weinig voor de mooie attractive om eens in een 8-seater te vliegen! De laatste twee weken heb ik in mijn eentje in Tingatapu doorgebracht wat een beetje saai was zonder de mensen van Vava’u, het leuke dorp, de zon en Pieter. Het ziekenhuis is veel moderner dan in Vava’u, wat soms wat oneerlijk lijkt ten opzichte van daar, waar toch ook 20% van de bevolking woont. Ook praktisch alle Aid gaat naar het hoofdeiland toe! Maar over ziekenhuispolitiek praat ik in Nederland nog wel verder… Na op de kinder, interne, psychiatrie en poli rond gekeken te hebben kon ik weer verder naar Indonesie om me bij de familie te voegen.

Kuala Lumpur

Na Indonesie verlaten te hebben vertrokken we naar Kuala Lumpur met het idée om daarna naar Sumatra te reizen. Na wat grof rekenwerk besloten we toch maar wat meer tijd te nemen voor Zuid-Oost Azie, wat we echt wel nodig hebben. Kuala Lumpur kwam heel modern en Westers op ons over. Iedereen spreekt Engels, fantastisch goed en duidelijk openbaar vervoer en brede stoepen zonder afval en malls zoals ik nog nooit gezien heb. We hebben lekker gelopen door de stad, gegeten en van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar de bios te gaan, een special edition van Avatar in 3D speelde nog. Ook maakten we kennis met de strenge regels, Pieter is meerdere keren teruggefloten :) Bijvoorbeeld onder de petronas towers bij een mooi park met ondiepe vijvertjes met helder water. Na dat je vanuit de koude airco weer wordt gedropt in de echte hitte is het natuurlijk onweerstaanbaar daar je voeten in te steken. Zelfs in een gedeelte met blauwe tegels en gechloreerd water (zoiets heet toch een zwembad?) was het verboden in contact te zijn met dit heerlijke water. Ik had toen even zin om onder heerlijk geurend eten in de rondte te zwaaien (het was Ramadan). Vanaf Kuala Lumpur hebben we de trein gepakt naar Georgetown. In Georgetown hebben we met name onze Thaise visa bemachtigd en in Little India weer heerlijk gegeten. Door de geuren en te luide Indiase muziek had ik helemaal zin om naar India te gaan. We schenen vanwege onze treinrit nog in een Maleisische krant te hebben gestaan, in een nieuwsbericht dat de trein zo weinig gebruikt wordt (onze trein zat vol ;)). Tja, de foto was inderdaad op een moment genomen dat we het niet doorhadden…

Ko Tao
Na een half nachtje slapen kwamen we aan in een stad vanwaar we ‘s ochtends de boot naar Ko Tao namen, bekend van de vele duikopleidingen die hier worden afgenomen. Ook Olli uit Tonga resideerde hier sinds een aantal weken en konden we dus mooi opzoeken. Ik heb op Ko Tao mijn advanced course gedaan, waardoor ik Pieter nu niet limiter als we samen duiken. De duiken waren leuk om te doen, alhoewel ik wel eventjes moest wennen aan mijn instructrice. Bij haar eerste commentaar moest ik aan ziekenhuis denken en eventjes later bleek ze inderdaad medisch specialist te zijn. Anderhalve dag later bleek haar man te zijn vermoord, haar ex-man een alcoholist, ze vijf keer een duiker van de dood heeft gered en zelf ook drie keer gereanimeerd (waarvan een keer het licht aan het einde van de tunnel heeft gezien). Beetje apart dat ik als toevallige voorbijkomer dat allemaal te weten ben te komen. Pieter heeft ook drie duiken gemaakt en op zaterdag hebben we nog meegeholpen om koraalstukjes op zand te zoeken en vast te maken aan een metalen constructie, hopende dat het koraal hier weer goed op kan groeien. Een andere mooie activiteit dat op Ko Tao gedaan kon worden is brommerrijden. Wij hadden gekozen voor de minder toeristische (want oh, wat is de andere kant toeristisch) kant van het eiland, waar de weg maar gedeeltelijk geasfalteerd was. Olli was met Pieter de brommer gaan halen, een wat zwaardere dan Pieter gewend is, omdat ie anders de heuvels niet op zou komen. Toen ze terugkwamen keek Olli geamuseerd en Pieter bedenkelijk. Het was toch wel beoorlijk tegengevallen en Pieter wilde de brommer maar terugbrengen, maar gelukkig ivertuigde Olli hem om het nog wat vaker te proberen. Heel leuk, want heuvel op mocht ik lopen en de brommerrijders crossen, Pieter werd er erg enthousiast van….

Bangkok en nationaal park

Van Ko Tao hebben we de nachtbus genomen naar Bangkok. We hadden verwacht dat dit een onaantrekkelijke, drukke stad zou zijn, maar zijn eiegenlijk wel een beetje verkocht. Je hebt er van alles, duurdere malls dan in Nederland mogelijk zou zijn en monniken overal tussendoor lopend (behalve in de malls natuurlijk), veel tempels, een Chinatown en een dure bankenwijk. We zijn met de boot, skytrain, metro en bus wat heen- en weer gereisd en tussendoor weer lekker gegeten. We wilden ook alvast ons visum voor India halen, aangezien dat vlak voor India wat reservetijd zou kostten en daardoor hadden we wat extra daagjes te spenderen. In de tussentijd zijn we naar een Nationaal park 3 uur van Bangkok af geweest, met rain- en monsoonforest. Het park had een hele goede infrastructuur,w at me eerst wat tegenstond, maar er wel voor zorgde dat we op eigen houtje in het park op een camping konden komen. Er waren een aantal trails die verrassend leuk waren en we zelf konden doen. De laatste trail was zo’n 5 uur lopen, waarbij we gelukkig net op tijd uitvonden hoe de weg werd aangegeven, de trails zelf waren smal en af en toe zorgde een omgevallen boom voor een detour. De omgeving varieerde van erg vochtig, langs de rivieren en watervallen, tot wat minder vochtig, maar de bloedzuigers vonden het in ieder geval prachtig. Ik was er eerst wel een beetje panisch voor, maar het went enigzins. Op de camping stonden vooral veel Thaise mensen, leuk om te zien dat die hetzelfde leuk vinden. Weer terug in Bangkok hebben we ons visum opgehaald en de laatste middag/avond nog een drankje gedaan bovenop een wolkenkrabber, op de 61e verdieping. Hier zagen we de zon op Bangkok neergaan en felrood worden. Het werd steeds wat donkerder en er gingen steeds meer lichten aan, indrukwekkend om die metamorphose te zien. We zitten nu net aangekomen in Chiang Mai, waar we na een aantal daagjes eindelijk kunnen vertrekken naar de Laotiaanse grens.
PS. Soms moet je wat om antwoord te geven op de vraag, “where are you going?” In Bali hadden we een ideal antwoord bedacht. Toen Pieter uit brak in een serenade: “Somewhere, over the rainbow” had de ojek (motor) driver het nog een tijdje in zijn hoofd :)