Salar de Uyuni en mountainbiken

Meer dan een week verder, dus weer een bericht. Een week geleden zijn we met de bus vertrokken naar Uyuni, bekend van de Salar de Uyuni http://nl.wikipedia.org/wiki/Salar_de_Uyuni. Dit plaatsje leeft van toerisme en de souvenirswinkeltjes en reisbureautjes zijn dan ook waar het meeste leven vandaan komt.
De busreis naar Uyuni toe was mooi, we spotten hier onze eerste llama´s en alpaca´s. Ook kwamen we een bus tegen die op een heuvel vast was komen te staan, vanwege de regen en de weg. Een dorp was uitgerukt om deze los te krijgen zodat hij weer terug de berg af kon rijden om het opnieuw te proberen, dit werd gedaan door enorme kuilen te graven, waarvan Pieter het nut niet kon ontdekken.
In Uyuni aangekomen bleek het dorp inderdaad erg klein en bleek het erg makkelijk een tour te kunnen regelen. Wat minder makkelijk was, was om een hotel te regelen, omdat er geen water was. De leidingen zijn namelijk weggespoeld door heftige regenval. Gelukkig kwamen we drie bekenden tegen vanuit Potosi, die ons dit konden uitleggen en duidelijk maakten dat we bij het hostel moesten wachten en er dan wel een kamer zou zijn, wat ook gebeurde. We hebben een toer geboekt bij dezelfde maatschappij als dit drietal, twee Chilenen en een Chileense, waarvan eentje goed Engels kan.

De volgende ochtend vertrokken we naar het zoutmeer van Uyuni, een enorme witte vlakte die vanwege de regentijd geheel met een laagje water was bedekt. Midden op de vlakte zag je alleen maar het water, met een weerkaatsing van de lucht, de horizon en de lucht, wat bizarre uitzichten opleverde. Helaas snapten onze camera´s niet heel veel van al dat licht, dus moeten jullie ons maar op ons woord geloven dat het een heel mooi en bizar gezicht was.
Na dit zoutmeer zijn we naar een kerkhof van treinen geweest. In de koloniale tijd waren de spoorlijnen in Bolivia erg belangrijk voor onder andere vervoer van gemijnde producten, hierna is het treinverkeer sterk verminderd met dit kerkhof als gevolg.
De volgende dag kwamen we meer bizar landschap tegen in een ander Nationaal Park Eduardo nog iets. Het mooie was vooral dat het landschap snel veranderde, van echt Andes gebergte tot woestijnlandschappen met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen, tot een landschap dat van een andere planeet af leek te komen. We eindigden bij het roze meer, met vele flamingo´s.
We hadden een korte nacht voor de boeg, want we moesten er om half vijf uit om gijzers te gaan bekijken. Het was ijkoud om die tijd (waardoor de gijzers het ook ´deden´), maar gelukkig konden we na de gijzers opwarmen in nabijgelegen hotsprings. De laatste bezichtiging van onze tour was het groene meer. Heel veel kan ik hier allemaal niet over zeggen, ik hoop dat de foto´s voor zich spreken :)
Naast de drie Chilenen, Leo(nardo), Gonzalo en Pilar bevatte onze groep ook nog een Argentijns meisje, Mailin. Gelukkig dat Leo Engels kon, met als nadeel voor hem dat hij telkens als tolk diende (maar dat vond hij geloof ik wel leuk). De groep werd steeds gezelliger, met als hoogtepunt het spelen van een aantal rondes Frank´s zoo. Pieter had op die kans al een aantal weken zitten uitkijken ;)
Na het groene meer gingen Leo, Pilar en Gonzalo door naar Chili en werden ze afgezet bij de desbetreffende grens. Na de groepsfoto maakten wij nog even van deze kans gebruik en zitten snel een stapje op Chileense grond, wat een ervaring ;) Op de terugweg werden we vergezeld door twee Boliviaanse toeristen waarvan een vloeiend Duits sprak, een t-shirt van Oktoberfest aanhad en een cd van Rammstein bij zich had. Op de lange terugweg konden we dus lekker luisteren naar een van Kirsten haar favoriete bands :)

Teruggekomen in een nog steeds waterloos (behalve op de straat dan) Uyuni, wilden we zo snel mogelijk de bus naar La Paz nemen. We kregen alleen een verontrustend verhaal te horen over no buses hoy, camino was slecht, misschien bus tres a la tarde manyana. Dit wilden we wel zeker weten voor we nog een nacht in Uyuni zouden verblijven, dus snelde ik naar het busstation. Hier bleek dat een van de twee goede maatschappijen inderdaad niet reed omdat de weg te slecht was en morgen om 3 uur misschien ging. Een andere maatschappij ging over 20 minuten wel, dus hebben we de gok genomen en zijn daarin gesneld zonder avondeten, maar met een ´family bag´Snikkers. Een driekwartier te laat vertrokken we en een uurtje later keerden we om, waarschijnlijk omdat de weg toch echt te slecht was. Teruggekeerd in Uyuni dachten we alsnog te gaan avondeten, maar bleken we een andere weg te nemen. Onze bus heeft deze weg glansrijk doorstaan, alhoewel we zo´n 6 uur te laat in La Paz aankwamen. Twee trucks zaten wel vast. In de bus was het erg koud, zelfs de endorfines van de chocola konden me niet genoeg opwarmen!

La Paz is eigenlijk de hoofdstad van Bolivia, omdat hier de regering zetelt, officieel is de hoofdstad nog steeds Sucre. Het is gelegen in een vallei, waardoor je vanuit de stad tegen allerlei bergen aankijkt. We merkten dat het ook een internationale stad is, getuige het feit dat we hier onder andere hutspot, roti, baklava en shish kebab hebben gegeten (en ook verrukkelijk ijs, maar dat is in elke stad het geval, fantastisch land toch). Dit was wel even lekker, na al het gefrituurde eten van eerdere weken en het feit dat hierdoor onze magen gekrompen waren tot een maatje Jurian (sorry ;)). We kwamen er ook nog achter dat we hierdoor behoorlijk zijn afgevallen, ik meer dan 5 kg, en ons dus totaal niet schuldig hoeven te voelen over wat we allemaal naar binnen wilden werken.

Na eergisteren de stad wat bekeken te hebben, hebben we die dag ook een mountainbiketocht geboekt.
Gister was het zover, 's morgens vertrokken we naar de world´s most dangerous road. Voor degene die top gear heeft gezien, ja het is die weg. Waarom zou je nou zoiets doen? Dat is heel eenvoudig, de reden dat de weg de gevaarlijkste is, maakt het ook een bijzonder mooie weg, bergachtig, slingerend en hoge drop-offs. Bovendien waren we achtergekomen dat ze in de uitzending van top gear iets vergeten waren te vermelden. Er is sinds 2006 een andere weg gemaakt, toen de regering waarschijnlijk besefte dat deze weg niet veel veiliger gemaakt kon worden. Deze weg is een stuk veiliger en daarover rijdt nu het gros van het verkeer. (Het kan goed dat hun vele tegmoette komende verkeer enigzins in scene is gezet). Een enkeling neemt nog de oude weg, om benzine te besparen. Sinds een jaar of 12 kun je hierop mountainbiken. Dit is ook niet geheel zonder gevaar, er zijn 15 mountainbikers om het leven gekomen. De grootste reden is het tegemoetkomende verkeer, wat nu dus sterk is verminderd. Volgens onze gids was de grootste reden van ongelukken stupiditeit veroorzaakt door een overschot aan testosteron. We hadden er wel het vetrouwen in dat het goed zou komen, namen de beste en meest veilige company en hadden nog een mazzeltje dat er die dag een staking van bussen was. (Buschaufeurs staakten omdat er een wetsvoorstel lag dat je een boete krijgt voor rijden onder invloed, nog een reden waardoor de gevaarlijkste weg van de wereld in Bolivia zou kunnen liggen). De buschauffeurs veroorzaken wegblokkades waarbij ze toeristen wel doorlieten, wat voor nog minder verkeer op de weg zorgde.

Na het inrijden begon onze gids met een bangmaak verhaaltje dat er voor moest zorgen dat we ons niet als idioten zouden gedragen (ondanks dat mijn fiets ´morron´ heetee). Hierna hadden we eerst twaalf kilometer asfalt om het snelle afdalen te oefenen. Ik remde nauurlijk te veel, Pieter ging er met zijn mountainbike avonturen snel vandoor. Het volgende stuk was deels bergop, met de keuze om het te rijden of in de bus te gaan ziten. De helft koos voor het eerste, dus belsoten wij het er ook op te wagen. Het was erg zwaar, vooral berg op is voor ons Hollanders even wennen, maar we zijn toch wel een beetje trots dat we het uberhaupt hebben volgehouden, iets meer dan een week geleden was een blokje om op deze hoogte (4000m.) al uiterst vermoeiend.
Na dit stuk begon de echte world´s most dangerous road, waarbij duidelijk werd dat de afgrond aan de linker kant zat en we links moesten fietsen (zodat auto´s hun raampje aan de kant van de afgrond hebben). Dit gecombineerd met de vermoeidheid en het bangmaakpraatje maakte me toch wat angstig, gelukkig fietste Pieter het eerste stuk vlak achter me.

Het nauwe gedeelte van zo´n 40 kilometer lang was meestal rond de 3 meter breed en had als hoogste drop-off een drop-off van 600 meter. In totaal zijn we in zo´n vier en een half uur 3600 meter afgedaald. We begonnen in een koud Andes klimaat en eindigen in een tropische omgeving. Eerst hadden we zon, vervolgens kwamen we door wolken heen en later kwam de zon weer door en werd het een stuk warmer. Deze verandering in klimaat en omgeving was erg bijzonder. De angst viel weg omdat de omgeving zo indrukwekkend was en het mountainbiken steeds leuker bleek te worden. Pieter vetrouwde mijn rijstijl gelukkig ook en kon meer op zijn eigen tempo gaan fietsen. Onderweg fietsen we soms onder watervallen door, die of op de weg vielen en zelfs eentje de drop-off in, erg mooi, maar dan ging ik toch stiekem even rechts rijden. Tegenover de mooie kant van de tocht stond ook een minder mooie kant. Bij elke bocht stonden meerdere kruisjes van mensen die daar in de afgrond zijn gereden of zijn gebotst, wat een luguber effect gaf. Het liet je even realiseren wat voor taferelen hier zich hebben afgespeeld (voor de by-pass vielen er honderden doden per jaar onder automobilisten).
Beneden aangekomen en enkele kledinglagen armer kregen we een lunch in een opvang voor dieren die waren achtergelaten en gevangen werden gehouden. Dus kwamen we weer papagaaien tegen en er waren vier verschillende soorten apen, kaaimannen een boa-constrictor en de gewone huistuin en keuken hond en kat. Terwijl ik een kat aan het aaien was, sprong een van de aapjes op me en were verder, later gebeurde precies hetzelfde maar was het wat moeilijker om hem af te schudden. Deze aapjes staan erom bekend graag aan oren te knabbelen (dat vond Lorenzo trouwens ook erg leuk, zal wel aan het uitstekende gehalte liggen) en dat doet aardig pijn. Maar voor even is het natuurlijk wel ´schattig´. Na een kijkje in de opvang zijn we met de bus teruggereden over de oude weg. Hierdoor beseften we ons soms hoe hoog de drop-offs waren geweest, als je fietst lijkt alles in controle te zijn en sta je daar minder bij stil.
Vandaag hebben we een rustdagje (en typdagje ;)), van de week gaan we naar Peru toe :)

De mountainbike tocht werd mede mogelijk gemaakt door mijn lieve opa en oma, Jarig en Pity, door hun bijdrage voor mijn verjaardag, bedankt!!

Toevoeging: Ons nieuwe Peruaanse telefoonnummer is +54 95 7941780