Isla del Sol en sandboarden

Na ons mountainbike avontuur hebben we besloten om La Paz gedag te zeggen en wat meer vaart te gaan maken omdat we op de 19e alweer vanuit Lima naar Buenos Aires moeten vliegen. Onze laatste dag in La Paz hebben we besteed aan het verkennen van het moderne gedeelte van de stad en het kopen van wat souvenirs. We hebben de regel dat als we nieuwe kleren kopen, er ook een oud kledingstuk weg moet, dus Miriam heeft een oud vest ingeruild voor een trui van Alpacawol van 8 euro. Het moderne gedeelte van de stad was voor ons wel een eye opener, in die zin dat een deel van de bevolking, die voornamelijk bestaat uit (blanke) afstammelingen van Europeanen, op een westerse levenstandaard zit. Dit deel van La Paz had qua uitstraling wel iets weg van een stadje in de US. Er waren ineens geen schoenpoetsers en verkoopmannetjes meer te zien en we kwamen onder meer een megabioscoop tegen.

De volgende dag hebben we de bus genomen naar Copacabana, een katholiek bedevaartsoort aan het Titicaca meer op zo´n 3800 meter hoogte op ongeveer 10 km van de Peruviaanse grens. Hier komen allerlei gelovigen naartoe met als doel het vragen van een gunst aan de heilige Maria. Dit doen ze door een miniatuurversie te kopen van hetgeen ze graag zouden willen hebben en dit aan de maagd te schenken. Ook is het mogelijk nieuw aangeschafte goederen zoals auto´s en vrachtwagens te zegenen door ze te versieren met slingers. Verkopers maken hier handig gebruik van door voor de kerk kraampjes neer te zetten waar ze van alles verkopen, van kleine speelgoedautootjes tot nepgeld tot kleine baby poppetjes inclusief geboorteacte. Ons doel was om met de boot naar het eiland Isla del Sol in het Titicaca meer te gaan. Dit eiland was ooit een bedevaartsoort voor de Inca´s omdat daar lang geleden de maan en de zon zijn geschapen en er zijn nog veel resten van oude Inca gebouwen te vinden. We kwamen ´s middags aan in Copacabana met de bus en konden meteen inchecken in het hotel. Na het een en ander bekeken te hebben in het dorpje zijn we de volgende ochtend vroeg met een klein bootje tjokvol met toeristen vertrokken naar het Isla del Sol. Het eiland zelf was gelukkig, behalve wat verkopers met pringles, niet te zwaar beinvloed door alle toeristen waardoor het nog een authentieke uitstraling heeft. Het eiland heeft drie dorpjes waar voornamelijk vissers en boeren wonen (en hippie argentijnen die zelfgemaakte spullen verkopen) en in veel huizen zit een klein pensionnetje om wat toeristen te herbergen. Miriam en ik zaten boven een minirestaurantje in een betonnen kamertje met twee bedden met daarop matrassen van abominabele kwaliteit. Meer konden we ook eigenlijk niet verwachten voor 3 euro pppn. Na het droppen van de spullen zijn we direct aan de wandeling begonnen langs de inca ruines op het eiland. De tocht zou zo´n twee en een half uur duren maar omdat we er te lang over deden mistten we de boot terug naar het noorden van het eiland waardoor de wandeling ruim twee keer zo lang uitviel als gepland omdat we toen het volle rondje rond het eiland moesten lopen. Dat bleek achteraf helemaal niet erg omdat we bij op de terugwandeling door het bewoonde gedeelde liepen tussen de boerderijtjes. Het landschap daar had wel wat weg van het hobbit dorp uit LOTR. Het werd ons ook duidelijk waarom de inca´s dit eiland als paradijs zagen, ondanks een warschijnlijk gebrek aan riolering was het enige dat je kon ruiken de geur van bloemen in bloei. Op een gegeven moment kwamen we ook langs eucalyptus bomen, die we herkenden naar aanleiding van een tv-uitzending over koala beren en Miram herkende de geur van de keelpastilles. Eenmaal in het dorp aangekomen hebben we hamburgers gegeten in een soort van snackbar aan het strand en zijn we direct ons bed ingedoken omdat we de volgende ochtend al weer vroeg met de boot terug moesten naar Copacabana en omdat we bekaf waren.

In Copacabana hebben we direct de bus genomen naar Arequipa in Peru. Dat we daar ´s avonds laat pas aan zouden komen was geen probleem omdat we daar al een hostel hadden geboekt. Bij aankomst bleek het echt een supermooi, haast middeleeuws chateautje in het midden van het centrum te zijn, met een prachtige tuin en volgens Miriam ook een hummingbird. Omdat het hotel het duurste hotel tot nu toe was (50 dollar) besloten we de volgende ochtend op zoek te gaan naar iets goedkopers en kwamen uiteindelijk terug met buskaartjes voor een bus naar Ica die om 10 uur die avond zou vertrekken. De rest van de dag hebben we Arequipa verkend (onder meer een erg mooi klooster van bijna 400 jaar oud waar ooit 300 nonnen en 300 slaven woonden). Het centrum van Arequipa was erg mooi, met relatief veel coloniale gebouwen die nog overeind stonden. Vlak voor vertrek hebben we ons avondeten genuttigd in een echt peruviaans restaurant waar we een geroosterde cavia opgesmikkeld hebben onder het genot van live panfluit muziek. ´s Avonds bleek de bus echt van de allerbeste categorie te zijn, met enorm veel beenruimte, gratis maaltijden gezorgd door een stewardes en een goede televisie met amerikaanse films erop die spaans nagesynchroniseerd waren maar wel engelse ondertiteling voor doven hadden waardoor we de avonturen van Gaylord Focker en zijn (schoon)familie toch gewoon konden volgen. 5 minuten voor aankomst op de eindbestemming (Ica) haalde de bus (die bekend staat om zijn stiptheid en veiligheid) nog even op een domme manier een traktor in waarbij de achterkant van de bus de traktor raakte wat resulteerde in een gat in de achterkant van de bus en een boze boer. Iedereen moest iun de bus blijven zitten, dus hebben we nog een uurtje zitten kijken naar een welles-nietes discussie tussen de buschauffeurs, de boer en de politie wat best vermakelijk was.

Uiteindelijk zijn we goed op het busstation aangekomen waar een werknemer van de busmaatschappij ons direct een taxi aanbood naar Huacachina waar we naar op weg waren (de taxi bleek gewoon zijn prive auto te zijn). Huacachina is een oase in een sahara-achtige zandwoestijn vlak buiten de stad Ica die bekend staat as uitstekende locatie voor sandboarding. Sandboarding is eigenlijk gewoon snowboarden maar dan op zand. Eenmaal aangekomen hebben we een beetje rondgevraagd naar de prijzen voor het huren van een snowboard en kwamen we een enthausiaste sandboard leraar tegen die bezig was mensen te ronselen die met hem mee wilden in een buggy om verderop in de woestijn op verschillende locaties te gaan sandboarden. Omdat er geen liften zijn en het omhooglopen in het mulle zand echt niet opweegt tegen het korte stuk naar beneden op het snwboard, gingen we graag op zijn voorstel in. De volgende ochtend zijn we onze snowboards gaan ophalen en hebben we een erg hoge zandduin net buiten de oase beklommen om daar onze eerste afdaling te gaan maken. De beklimming in de brandende zon was nog uitputtender dan we hadden gedacht ondanks het feit dat ons HB nu erg hoog zou moesten zijn, waren we totaal uitgeput toen we bovenaan kwamen. De afdaling was even wennen maar het lijkt opzich wel op snowboarden in hele diepe sneeuw waarbij je je gewicht heel erg naar achteren moet leggen. Doordat het zand wat meer wrijving geeft dan sneeuw is het wat makkelijker om de bochten heel ruim te nemen zonder teveel snelheid op te bouwen. Later die dag zijn we nog met de buggy op pad geweest waarbij we nog veel meer afdalingen gemaakt hebben. Waarbij we allebei behoorlijk soepel naar beneden kwamen.

Omdat we in een leuk hostel zitten met een zwembad voor een mooie prijs hebben we besloten nog maar even een dagje te blijven. We hebben dan meteen even tijd om de foto´s te archiveren, de website bij te werken en om even te kijken naar de verschillende netbooks die te koop zijn, zodat we in Tonga geld kunnen besparen op internet cafe kosten en wat flexibeler zijn met dataopslag en ook nog wat films kunnen kijken. Mochten mensen nog tips hebben over netbooks die qua prijs qualiteit verhouding goed uikomen dan hoor ik het graag. Hij moet goedkoop zijn maar wel films kunnen afspelen.